۱. یک مکان، هزار معنا
ساختمان داستان، تنها یک چهاردیواری نیست. مکانی‌ست که همه‌چیز در آن فشرده شده: فقر، عشق، دین، پوچی، معنا. مستور این مکان را آینه‌ای از جامعه ساخته است. در آن، آدم‌ها با خودشان بیشتر درگیرند تا با هم. هر در، به جهان ذهنی متفاوتی باز می‌شود. ویرانی فیزیکی ساختمان، استعاره‌ای از ویرانی روانی ساکنان است. ما در جایی زندگی می‌کنیم که خودش از درون پوسیده. این پوسیدگی، تنها فیزیکی نیست.

۲. شکست روشنفکر
آرش، نماد روشنفکر سرخورده‌ی ایرانی‌ست. او زمانی نویسنده‌ای پرشور بوده، اما حالا فقط می‌نویسد تا زنده بماند. دغدغه‌هایش، تبدیل به انزوا شده‌اند. آرش از جامعه کناره گرفته، اما جامعه از او دست برنداشته. او در جستجوی حقیقت است، اما حقیقت، تکه‌تکه شده. مستور با نگاهی منتقدانه، شکست روشنفکری را به تصویر می‌کشد. آرش نه پیامبر است، نه قهرمان؛ انسانی‌ست فروریخته.

۳. تصویر زن در جهان زخم‌خورده
آذر، زنی تنهاست که به‌جای قربانی بودن، مقاومت می‌کند. گذشته‌ای تاریک دارد اما خودش را حفظ کرده. مستور، برخلاف بسیاری از رمان‌ها، زن را نه مظلوم، که توانمند نشان می‌دهد. او ستون ساختمان است؛ نیرویی که سکوت می‌کند، اما نمی‌شکند. عشق او به آرش، از جنس وابستگی نیست. بلکه نشانه‌ای‌ست از توان ادامه دادن. آذر نماد زنی‌ست که با گذشته‌اش مصالحه نکرده، اما زندگی را انتخاب کرده است.

۴. ایمان، در پیچ‌وخم تردید
شیرزاد، شخصیتی مذهبی اما شکننده است. او دین‌دار است، اما زخم‌خورده از همان دینی که باورش دارد. دیالوگ‌های او با آرش، تضاد میان ایمان و تردید را نشان می‌دهد. اما این تضاد، خصمانه نیست؛ صادقانه است. مستور نشان می‌دهد که ایمان، صرفاً عقیده نیست، تجربه‌ای‌ست از رنج و پرسش. شیرزاد، دینداری‌ست که با خودش درگیر است. و این درگیری، از او انسانی واقعی می‌سازد.

۵. انسانِ نیمه‌جان
در این داستان، انسان نه قهرمان است، نه شریر؛ نیمه‌جان است. کسی که مانده بین ایستادن و افتادن. همه‌ی شخصیت‌ها، خسته، خشمگین، اما امیدوارند. حتی امیدشان هم خسته است. مستور با زبان شاعرانه، این نیمه‌جانی را توصیف می‌کند. آدم‌هایی که می‌خواهند بخندند اما خنده‌شان گریه دارد. این رمان، ادای دین به انسان خاکستری‌ست. انسانی که هر روز، با زحمت، خودش را به فردا می‌رساند.

۶. گره‌ای که شاید هیچ‌گاه باز نشود
در پایان، هیچ‌چیز حل نمی‌شود. اما همین «حل‌نشدن» ارزش دارد. چون ما به پایانِ باز نیاز داریم، نه بسته‌شدن زورکی داستان. «استخوان خوک و دست‌های جذامی» با پرسش تمام می‌شود، نه پاسخ. مثل زندگی، که بیشتر سؤال است تا جواب. این رمان، تمرینی برای زیستن با ابهام است. شاید همین ابهام، بزرگ‌ترین حقیقت باشد.